Weer Harwich en de rivier de Deben

Na die prachtige dagen op de Stour bemerken we dat we bijna door de voorraden heen zijn: brood, roomboter, groentes, bier, chocolade, spaghetti, wijn, WC eend, en zo meer. Terug naar Harwich om flink boodschappen te doen. We lopen deze keer verder dan het historische centrum aan de haven

en zien (weer) een rommelig, aftands, niet aantrekkelijk centrum met vreemde (en te huur staande) winkels. Hier is een grote ASDA waar het prima laden is maar wel zwoegen om bergop de 2 rugzakken, en onszelf aan boord te krijgen. We liggen aan een zeer zwaar uitgevoerde tweemaster Colin Archer van Nederlanders waarvan de man (uit de medische sector) later vertelt dat hij na z'n pensionering de zeevaartschool in Enkhuizen heeft gedaan. Met zijn behoorlijk jongere vriendin/vrouw vaart hij vooral op koude kusten (Noorwegen, Spitsbergen, etc).

We gaan 'uit eten' in de Alma (pub) en komen daar praatzieke Nederlanders tegen die met de auto Schotland hebben gedaan en die avond met de Stena-line vertrekken. Deze pub blijkt in alle boekjes en tripadvisor etc voor te komen.

Dinsdag rommelen we wat aan en zien de Impala binnenkomen; ontmoet in Heybridge basin, eigenaar is type gynaecoloog met bijpassende vrouw. Het blijkt dat zij 's avonds met de Stena

naar huis gaat en hij alleen de oversteek zal doen. Via de AIS volgen we de boot en hij is aangekomen; hoe en in welke vorm, dat is niet duidelijk.

Ook duidelijk wordt in Harwich dat 'onze' watersnoodramp op 31 jan–1 febr 1953 flink heeft huisgehouden in ZO Engeland (en ook in Denemarken en Duitsland). Ik (Elry) heb eigenlijk alleen het verhaal van NL gehoord; we waren eerder in Oude Tonge (Zeeland) en daar liggen ruim 80 slachtoffers begraven en wordt het hele verhaal uit de doeken gedaan. Nooit gerealiseerd dat andere landen die nacht ook de storm en de kracht van het water hebben gevoeld en schade hebben geleden.

Woensdag zetten we koers naar de rivier Deben. Varend langs de kust zien we Felixstowe liggen; strandhuisjes, pier, groot gebouw (hotel?), en de Martello Towers.

De Deben vaar je niet zomaar in, er liggen zandbanken voor de ingang die zich steeds verplaatsen. Gelukkig is er een zeilclub die de boeien steeds op de juiste plaats verlegt. Wij kunnen met onze diepgang vanaf 2,5 uur voor HW over de 'bar', de drempel. Je spoelt dan met een flinke gang tussen de grindbanken door de rivier op.

De Deben is prachtig, je vaart met hoog water mee tussen de groene heuvels

over een steeds smaller wordende rivier tot aan Woodbridge wat zo ongeveer het verste is dat je kunt bereiken. Hier zijn we in een marina gaan liggen die een drempel heeft waardoor er voldoende water in blijft staan om te blijven drijven. Buiten valt de hele rivier bij LW droog.

Fijn van zo'n marina is de aanwezigheid van elektriciteit én een warme douche, vaak uitgerust mét föhn.

Woodbridge is een leuk stadje, ja ja, ze zijn er wel! Leuke winkels, leuke straten, fatsoenlijk brood in de supermarkt, zelfs een bakker. Kleren- (gele jurk gekocht!) en schoenenwinkels, design en interieur, 3 boekwinkels, kunstgalerieën – je voelt al dat dit waarschijnlijk een rijkere bevolking is. De 'Fire Brigade' brandt zelf de koffiebonen en heeft een koffietent.

Onderweg komen we langs Waldringfield, de woonplaats van Dylan Winter, waarvan ik (Jan) al jaren de website http://www.Keepturningleft.co.uk volg waarop hij filmpjes zet van zijn jarenlange tocht, links om, om Engeland heen (hij bekostigt zijn tocht door de bijdrages van zijn trouwe volgers, maar is 'gestrand' in West Schotland, omdat je daar toch een wat steviger kaliber boot voor nodig hebt en daarvoor heeft hij het geld nog niet). Heerlijke filmpjes, lekker slow, veel natuur, mooie muziek en leuke teksten. En inderdaad ligt z'n bootje waarmee hij de rivieren tot aan hun eind verkent aan een mooring bij Waldringfield.

Ik heb hem gemaild en tot onze verrassing worden we uitgenodigd voor het avondeten op donderdag! We ankeren bij Waldringfield en hij komt ons halen met z'n dingy.

De verhalen beginnen al in de dingy, hij heeft een pak wijn bij en knabbels. Een fantastische avond, in hun prachtige tuin, vol verhalen, lekker eten. En we hebben het niet over de Brexit gehad! Zijn vrouw Jill vertelt dat de enige keren dat Dylan rustig is, is als hij zeilt of op een paard zit. Hij heeft voor de BBC reportages gemaakt op de rug van een paard door Engeland en de VS. Hij is nu zzp'er.

De dag erna is koud en regenachtig en we blijven voor anker liggen.

Op zaterdag naar Felixstowe Ferry waar we pal voor de steiger van het veerbootje aan een mooring liggen. De veerboot pikt ons op als we naar de wal willen (het stroomt hier erg hard voor een kanotochtje).

Ook hier blijven we een dag om het stadje Felixstowe te bezoeken, dat een verrassend leuk stadje blijkt te zijn met echt Engels badplaats vermaak.... Het grote 'hotel' wat ik dacht te zien blijkt nu een verzorgingstehuis voor ouderen te zijn. Maar is in 1903 gebouwd als Felix Hotel, later Railway hotel. En die allure heeft het nog.

Het is een mooie wandeling langs de zee die helaas op de terugweg wat uitputtend wordt door de onvermijdelijke boodschappen in 2 zware rugzakken: bepakt en bezakt komen we terug. Morgen verder naar de Ore/ Alde.