River Ore - Alde en de kapotte kano

Maandag 22 juli zetten we koers naar de volgende rivier. Eerst de Deben uit, over de 'bar', en dat gaat goed, 'linksaf' bij de 2e boei en naar het noorden, de monding van de Ore en Alde. We zeilen eerst langs de kust, Bawdsey Manor

op de punt en een groot oefenterrein van het leger (?) erachter maar dan doemt de 1e van 4 Martello torens op. We glijden op de golven en het is prachtig. Om half drie zijn we bij de monding van de Ore, 1 uur vóór hoog en zien de kiezelbanken liggen.

Nogal wat navigeren, naar links, naar rechts, en ik kijk m'n ogen uit naar de verschillende kleuren, de wal van kiezels en hoor het geluid van het water op de kiezels (Maurice Griffiths: “the voice of the shingle”, van 'hissing', 'screaming' tot 'screeching'). We zijn er eigenlijk zo doorheen met 2-3 knopen stroom mee!…

en vliegen op alleen de fok met de wind en de stroom in de rug de rivier verder op. Mooie omgeving, heuvelachtig, veel vogels, en het rare idee dat rechts van ons de zee heel dichtbij is (zie: kaart van Engeland). De Ore loopt nl de eerste 3 mijl parallel aan de kust met slechts een dunne strook land ertussen, en komt later onder de naam Alde bij Aldeburgh ook weer vlak tegen de kust aan (eigenlijk net zoals de Senegalrivier bij St Louis).

We bereiken Aldeburgh en hier maakt de rivier een bocht en stroomt naar het westen. Wind steekt op en het is zoeken naar de 'weg' want overal liggen boten aan moorings. Het kost tijd een goede plek te vinden, anker in, anker op en mooie huizen op de oever.

De dag erna gaan we verder de rivier af, rustig op de fok, wind van achteren, laag water, de droogvallende (modder)platen zijn duidelijk te zien, bochtig, steeds op de dieptemeter kijken of we nog in de geul liggen. Grote groepen grutto's, enkele wulpen en zeehonden! Ook engelse dames in een motorboot voor anker, 1 dame schetst de kerk, een ander bladert in een tijdschrift. Elite?

In een bocht (The Oaks) ligt een Nederlandse zeilboot en de 2 jongens zeggen dat het 1.40 diep is – hier kunnen wij ook ankeren. Maar wij gaan door en proberen Snape te halen, het einde van de rivier, een klein dorp met een beroemde muziekhal

en een jaarlijks muziekfestival. Na 5 keer vast gelopen te zijn in de hitte (en de stilte) door het ontbreken van staken (geven de geul aan) geven we het op. We gaan terug naar de Oaks en gooien het anker erin, onder toeziend oog van een zonnebadende zeehond op een bultje.

Het is een onrustige nacht voor Jan, met onweer en draaiende winden, waardoor we steeds anders in het geultje komen te liggen met het risico om met de eb op de steile rand droog te vallen.

Woensdagmorgen rust hij wat uit en ik lees Amos Oz uit (een verhaal van liefde en duisternis, staat al jaren in de kast) en zie kieviten!! foerageren op moddereilandjes in zout water. Realiseer me dat ik niet wist dat kieviten dit doen, evenmin als de grutto's. 's Middags op de motor tegen de wind in naar Aldeburgh waar geen moorings beschikbaar zijn, dus ankeren we en pompen de kano op om bij de jachtclub een biertje te drinken. Bij terugkomst bij de kano blijkt tie nogal zacht en zijn we steeds wiebeliger snel terug gepeddeld. Er blijkt een scheurtje in een lasnaad te zitten die we geplakt hebben.

Donderdagochtend ga ik alleen het stadje in (Jan peddelt me naar de kant en gaat douchen) en krijg een echt vakantiegevoel van dat strookje land tussen rivier en zee,

het licht en de warmte van de zon, de parasols, het kiezelstrand en de flanerende mensen.

's Middags gaan we samen boodschappen doen en zoeken een restaurant. Het zou simpel fish en chips worden maar om half 7 staan er rijen voor de 2 winkels die dit leveren! Hele lange rijen en het wordt Jan teveel die vreest dat er helemaal geen eten zal komen. Het wordt uiteindelijk (vieze) pizza op het achterplaatsje van een pub, die wel lekker bier heeft.

Terug peddelend naar de boot hangt er een dreigende donkerte aan de horizon. Op de boot vertrouwen we het anker niet en is Jan niet tevreden met de plek waar we liggen in verband met zwaairuimte ten opzichte van andere schepen. We gaan anker op om te verleggen en we hebben h'm er net weer in als het keihard begint te waaien. Jan: precies wind tegen stroom, dus er ontstaan in een mum van tijd hoge golven terwijl we door de stroom met de kont op de wind en de golven liggen waardoor het roer flinke klappen krijgt en we gaan zwieren aan de ankerketting. Het is ondertussen donker, het regent keihard maar je ziet voldoende vanwege de continue bliksemflitsen. We zitten allebei buiten met reddingsvest aan, zo laag mogelijk blijvend vanwege de bliksem. We zwieren zo hard van bakboord naar stuurboord door die rivier dat het er steeds op lijkt dat het anker het niet houdt (achteraf blijkt het anker maar zo'n 10 m te hebben gekrabd). Ook die ander boot voor anker zwiert, en een aantal keren lijken we er dwars in te varen. Met de motor vol achteruit weten we dat te voorkomen. Rond middernacht is het wat gekalmeerd, Elry gaat slapen en Jan durft pas om 02:30 uur naar binnen te gaan als de stroom is gedraaid en Courlis rustig achter het anker ligt met stroom en wind op de kop.

Vrijdagmorgen nogal brak naar Orford waar we gelukkig een mooring krijgen aangewezen. Geen gedonder meer met dat anker en alle onzekerheid, gewoon vast aan zo'n stevige boei die op de juiste plaats is neergelegd, en goed slapen. De kano blijkt helaas weer lek en na nog 2 keer plakken ontstaat het 4de scheurtje en zakt de moed in de schoenen. Een kano van 660 euro, de beste die er zou zijn, heeft dus gewoon foute lasnaden waar de gaatjes invallen!! We hebben kennelijk een maandagochtend exemplaar getroffen. Merk Sevylor, nooit kopen!. Dus we kunnen niet meer aan wal als we aan een mooring of voor anker liggen, wat juist de charme is van de Engelse East Coast!! Orford lijkt een mooi dorp met een echt kasteel maar het blijft een plaatje aan de horizon.

Ik heb dus wel veel tijd om te lezen en begin aan A Little Life van Hanya Yanagihara, 2 jaar nadat ik het van Annemiek cadeau kreeg. Dit is een boek (720 blz, engels) waar je ook veel tijd voor nodig hebt. Gelukkig kan ik zaterdag gewoon doorlezen want het regent de hele dag en we blijven liggen aan onze mooring.

Zondag vroeg weg om op het juiste moment de Ore uit te varen (lukt) en de zee op te gaan richting Harwich. We gaan er uit 2,5 uur na laag en de shingle banken rijzen nog hoog boven ons uit.

Stevige tocht op zee, hoog aan de wind met flinke golven, na al dat rivier varen was dit weer even echt zeilen! 's Nachts aan een mooring bij Harwich en maandagochtend vroeg de Orwell op waar we met de laatste stroom mee en WZW wind kruisend Ipswich bereiken. Bloedheet in de jachthaven, veel Nederlanders met boot; nooit geweten dat er zoveel landgenoten hier op zeilvakantie gaan. Tijd om de was te doen, heerlijk te douchen en natuurlijk weer die boodschappen... Na 11 dagen aan anker of boeien is het wel plezierig om gewoon op een steiger te kunnen stappen!

's Avonds krijgen we het heuglijke bericht dat mijn nichtje Andrea een dochter gekregen heeft en dat alles goed is gegaan! Met Whatsapp ben je dan toch heel dichtbij en kun je direct kennismaken met de nieuwe wereldburger. Nee, ze zegt niets maar een fotootje!

Boodschappen op dinsdag in drie verschillende supermarkten met een wandeling door de stad naar het Christchurch Mansion en park die beiden prachtig blijken te zijn.

Er staat een taxus boom van 600 jaar! Maar ook oude eiken en kastanje's, een grote vijver en speelplaatsen. Kortom een echt park.

We komen een Engels stel tegen die we eerder in Middelharnis en Willemstad spraken. Zij zijn met hun boot de Windtalker al kusthoppend via het zuiden weer teruggekeerd naar Engeland. Het blijkt dat de man ons op http://www.marinetraffic.com gevolgd heeft en we hen op de Swale tegen hadden kunnen komen (hun boot ligt daar vlakbij in een haven). Dat lukte dus niet maar zie daar, in Ipswich liggen we vlakbij elkaar en gaan we gezellig met z'n vieren naar de kroeg.

Woensdag leest Elry het boek uit (eindelijk) en is weer aanspreekbaar. Jan is dun geworden en is benieuwd hoeveel hij weegt.

Ik koop Margaret Atwood The Handmaid's Tale en hoor dat begin september haar nieuwe boek uitkomt, na 30 jaar (?) stilte, The Testament. Men is zeer benieuwd wat zij van de huidige wereld vindt.

Morgen gaan we verder, vandaag rust op de plaats.