Aangekomen in UK

Harwich, Engeland, donderdag 20 juni

Na een tocht van 21 uur vanaf de Roompotsluis zijn we woensdag 19 juni om half 1 (Nl tijd) aangekomen in een kleine jachthaven tegenover Harwich Shotley Point. Ik heb dat gevierd met de laatste Amstel, Jan was zowaar bereid een glas witte wijn te drinken op dit succes (hij had al lang niet gegeten!).

Grote opluchting. We hebben geslapen, gedoucht, de was gedaan (!) en het engelse pubfood genuttigd (eerste en laatste keer).

Daarna 12 uur geslapen en nu daalt het eindelijk in! Gelukkig is het hier, na een nacht regen vandaag prachtig weer. We gaan vanmiddag de eerste rivier verkennen, de Orwell.

Jan gaat wat meer schrijven over de tocht.

Wat allereerst zo opvalt bij zo'n overtocht is dat je niet meer in een rechte streep naar Engeland kunt varen, zoals de Engelandvaarders wellicht wel konden: zoals in oude vaargidsen staat: je zet je rechte-streep-koers uit en de eerste uren ga je door het tij teveel naar de ene kant en de volgende zes uur teveel naar de andere kant en dat middelt zich dus uit. Nee hoor, tegenwoordig is de regulerende en ondernemende mens ook op de vierkante meter in de Noordzee bezig. Je hebt de Shipping Lanes, de snelwegen voor de grote vaart, waar tankers e.d. op volle kracht doorheen stomen, zeker 4-5 x zo hard als wij kunnen. Deze shipping lanes moet je verplicht haaks oversteken. Dan heb je tegenwoordig heel veel windparken en windparken in aanleg. In Nederland mag je hier niet doorheen slalommen, in Engeland wel, maar niet als ze in aanleg zijn. En dan is het buiten de shipping lanes ook nog druk met grote schepen die je moet ontwijken.

Zonder AIS was me dit alles bij elkaar niet gelukt.

De eerste 50 mijl gingen fantastisch, halve wind, 4bf, 6-7 knopen vaart, Arie (onze Aries windvaan stuurinrichting) stuurde, we begonnen zelfs te bedenken of we niet te vroeg, nog in het donker, zouden aankomen. Wel zagen we over de hele westelijke horizon bliksemflitsen. Rond 2.30 uur viel de wind weg en even later keiharde windstoten uit de tegengestelde hoek, gelukkig had ik het grootzeil net gestreken. Zware bliksem en heel veel regen.... De wind bleef de rest van de nacht heel zwakjes waaien uit het westen, dus de laatste 40 mijl hebben we op de motor gevaren, geholpen door Pietje, de elektrische autopilot.

Ik werd toch wat sentimenteel toen we dwars van de Long Sand Head bell buoy voeren, de zo bekend klinkende naam, net als alle volgende boeien met naam, uit de boeken van Maurice Griffiths die zijn zeil-scharreltochten langs de oostkust tussen 1920 en de tachtiger jaren zo prachtig wist te beschrijven... (en die Jan al verschillende keren gelezen heeft, reden dat wij nu hier zijn...).

We gaan op pad, nieuwe dingen bekijken, Engels praten en Elry gaat op zoek naar de lekkerste drankjes uit de UK.