De Swale, Crouch en Roach

Maandag 1 juli:

De Swale is eigenlijk geen rivier maar een zeearm die om het eiland Sheppey loopt. De vloed loopt er dus van beide kanten in, zodat halverwege de stroom draait. Er is één brug, de Kingsferry bridge, voor de trein en lokaal verkeer, die voor ons open moet, en 100 meter ervoor ligt een hele hoge brug, ook voor lokaal verkeer neem ik aan, want Sheppey is maar een klein eiland.....

Op de fok door de Swale, om bij Harty Ferry een mooring te pikken, hetgeen op flink stromend water met zijwind niet simpel bleek: op een gegeven moment hingen Jan en Elry allebei aan het laatste endje touw te trekken, dat we door het oog in de mooring hadden weten te krijgen, en de Courlis trok aan het andere endje. We moesten lossen, Elry bezeerde en passant stevig haar knie en de gloednieuwe pikhaak ging mee overboord. Die hebben we weer keurig opgepikt want hij bleef drijven. Toen maar 50 m verder aan ons eigen anker gaan liggen...

Kano opgepompt en naar de 'hard' van Harty Ferry te peddelen om 1,5 mijl te wandelen voor een pint in de herberg van Oare.

Er ligt bij Harty Ferry ook een Theems barge voor anker, naar later blijkt de enige die nog zonder motor vaart.

Op di 2 juli anker op op half tij om met opkomend water Faversham creek in te varen, deels op de motor, deels op de fok. Zeer bochtig en je moet consequent de buitenbocht nemen, daar is het tot vlakbij de wal diep terwijl de binnenbocht snel heel ondiep wordt.

In Faversham vastgemaakt aan de kade van Iron Wharf, en even later lagen we al in de modder, een beetje scheef helaas, want de ene kimkiel stond op harder ondergrond dan de andere....

Iron Wharf is een heerlijk, nog pre-toeristisch, zooitje ongeregeld, met een heel aardige werfbaas, die ons 10 pond rekende (= goedkoop) en er bij vertelde dat de sanitaire groep niet geheel de standaard heeft van de gemiddelde hedendaagse marina; nou, dat klopte wel. Een groot werfterrein vol met gesmoorde dromen: veel boten, soms hele mooie scheepjes, waar het onkruid in en omheen groeide. Hier en daar een volhardende klusser, veelal nog ouder dan z'n al oude scheepje.

Faversham is een mooi dorp, met de meeste middeleeuwse huizen van Engeland. Zeggen ze zelf. Ze hebben wel de oudste en grootste onafhankelijke brouwerij, Shepherd's Neam. Iedereen dronk het belangrijkste bier, Master Brew, 3.4% en voor een 'ale', lauw en tot het randje zonder schuim, is het best lekker. De 'marshes' (slikken en schorren/moeras, lopen gedeeltelijk onder met het tij) zijn veelal natuurgebied. Weinig vogels, wat ik herken zijn kokmeeuwen, mantelmeeuw, scholeksters en een enkele zilverreiger. Bergeenden en Canadese ganzen (grazen hier ook het gras af). Maar wat opvalt (omdat ik het in NL niet meer hoor) zijn de leeuweriken en houtduiven.

Mooie tocht naar, en dag later, van Faversham, terug naar de Swale. Prachtig weer.

Donderdag in de middag de lange tocht naar de Crouch en de Roach. We steken zeilend weer de Theemsmonding over en komen nu vlak langs de Red Sand Towers.

Een zonsondergang verder ankeren we in een donkere Roach (gelukkig hadden de belangrijkste boeien knipperlichten), wat de ochtend erop een prachtige rivier blijkt te zijn. Door naar Burnham on the Crouch, het centrum van de wedstrijdzeilende oostkust maar wat een ingeslapen en weinig inspirerend dorp bleek te zijn. In de jachthaven, want een uitgebreide douche + een wasje was hoogst noodzakelijk.

Zaterdag een tochtje (stroom mee, wind tegen) de Crouch op naar North Fambridge, nog slapender en kleiner. Weer die marshes en veel modder. Terug was stroom tegen maar wind mee – en dat ging zeilend, tussen de heuvels. Weer de Roach in en nu naar Paglesham, een mooring geënterd wat dit keer wel zonder kleerscheuren verliep en daarna in slaap vallen met tikkende regen.

De grijze en koude ochtend van zondag 7 juli gebruiken we voor dit verhaal. De zon gaat nu schijnen en we gaan nog een stukje verder de Roach in.

(meer foto's onder 'foto's')