De Orwell en de Walton Back Waters

Vrijdag 21 juni vertrokken we uit Shotley richting Ipswich, de Orwell op. Stukken waren net bezeild, maar we moesten ook hele stukken kruisen, wat met stroom mee toch wel voortgang oplevert. Net voorbij het mytische Pin Mill, ter hoogte van het Cathouse (een voormalig smokkelaarsnest waar naar verluidt een witte kat in het raam werd gezet als de kust niet veilig was qua autoriteiten), liepen we bij het laveren aan de grond. In zo'n rivier loopt de diepte toch wat sneller terug dan op de Wadden. Gelukkig was het opkomend tij, dus na even aan het hekanker te hebben gelegen waren we weer los.

In Ipswich door de sluis en aan een steiger, door de stad gewandeld, en boodschappen gedaan.

Aan het eind van de middag met stroom en een beetje wind mee op de fok terug de rivier afgezakt tot aan Pin Mill,

waar we aan een mooring zijn gaan liggen (er is geen steiger). Onze kano opgepompt en naar de 'hard' gepeddeld voor een pintje en een visje in de 'Butt and Oyster'.

De 'hard' maakt het mogelijk om met laag water toch aan de wal te komen zonder weg te zinken in meters modder.

Op zaterdag, met een tussenstop in Harwich, aan de Half Penny Pier,

het zeegat weer even uit, naar de Walton Back Waters, een soort Waddengebiedje ten zuiden van Harwich. Voor anker op diep water om vroeg weer weg te kunnen, maar dat gaf wel wat onrust 's nachts, toen de wind aantrok en met wind tegen stroom er flinke golfslag ontstond voor een paar uurtjes. 's Ochtends om half zes kwam een klassiek Engels jachtje met klassiek bijbootje op sleeptouw voorbij kruisen, met 1 persoon aan boord; het had zo Maurice Griffiths kunnen wezen, maar die is al 20 jaar dood.